Stad Zonder Postcode

De Stad zonder Postcode is een speculatief herenhuis dat via ontwerpend onderzoek het klassieke gezin als fundament van de samenleving bevraagt. Geïnspireerd door Donna Haraway’s gedachte ‘Make Kin, Not Babies’ verkent het project nieuwe, inclusieve vormen van verwantschap die niet gebonden zijn aan biologische familie. Zes kamers belichamen rolfiguren die elk een essentiële kwaliteit vertegenwoordigen die verbinding en ontmoeting mogelijk maakt. Het ontwerp daagt traditionele gezinsstructuren uit en fungeert als een onderzoeksinstrument dat nieuwe manieren van samenleven en vormen van collectiviteit bespreekbaar maakt.

De jury over Stad zonder Postcode:

De Stad zonder Postcode onderzoekt via ontwerpend onderzoek hoe alternatieve vormen van verwantschap nieuwe ruimtelijke ontwerpen kunnen inspireren. Het project stelt het kerngezin als dominante woonvorm in vraag en vertaalt sleutelrollen die een huis tot een thuis maken naar speculatieve ruimtelijke concepten. Met maquettes, tekeningen en een utopisch herenhuis als onderzoeksinstrument opent het project nieuwe perspectieven op samenleven, zorg en verbondenheid in een veranderende wereld.

Wat betekent deze award voor jullie?

Deze award is voor mij de bevestiging dat ik kan blijven vertrouwen op mijn intuïtie en verbeeldingskracht. De erkenning van dit project toont aan hoe dringend het is om bestaande denkpatronen te doorbreken en geeft me vooral de energie om mijn onderzoek verder te ontwikkelen en stap voor stap om te zetten in de praktijk.

Wat maakt jullie project zo bijzonder?

Het ontwerp bestaat uit een herenhuis met zes kamers die elk een rolfiguur belichamen: Grandmother, Gatekeeper, Teacher, Supporter, Connector en Visionair. Deze ruimtes brengen 6 essentiële rollen tot leven die volgens mij nodig zijn binnen een gemeenschap. Het bijzondere aan dit concept is dat fysieke gezinsleden niet noodzakelijk zijn, omdat de kamers zelf de rol op zich nemen. Iedereen die behoefte heeft aan een bepaalde kwaliteit, kan zich verbinden met anderen die op dat moment aanwezig zijn. Het idee ontstond tijdens mijn master Interieurarchitectuur aan de KU Leuven in Gent. Ik merkte hoe vaak ontwerpen nog vertrekken vanuit klassieke gezinsstructuren. Vanuit mijn eigen ervaring als kind van een samengesteld gezin wilde ik die denkwijze openbreken en afstappen van het vertrouwde.

Hoe draagt het bij tot een betere wereld?

Overbevolking vormt één van de grootste uitdagingen van onze tijd en dwingt ons na te denken over hoe we met elkaar en onze planeet omgaan. In een wereld waar hoopvolle toekomstbeelden schaars zijn, schetst dit project een alternatieve manier van samenleven die niet wordt gedreven door traditie of conventie. Zorg en collectieve verantwoordelijkheid staan centraal. Tegelijk laat het mensen bewust stilstaan bij hoe we gedeelde ruimte en middelen gebruiken. Dit kan bijdragen aan een meer duurzaam leven en nodigt uit om samen anders naar morgen te kijken.

Hebben jullie nog verdere plannen met dit project?

Dit onderzoek zie ik eerder als een manifest dat verder wil reiken dan het ontwerp zelf. Het is nog maar het begin van een proces waarin ik als jonge ontwerper blijf leren en verkennen. Het nodigt uit om transitiedenken niet alleen te begrijpen maar ook toe te passen en onze gewoonten, ruimtes en systemen radicaal te herdenken. Ik wil dit project verder ontwikkelen als een gedachtegang die tastbare stappen en experimenten aanreikt zodat het anderen kan stimuleren voor wie durft te verbeelden hoe samenleven anders kan.